İyimserliğin haklı itibar kaybı, dahası zalim iyimserliğin mahzurları, acaba öteki uçta, bir zalim kötümserliğe güç ve haksız itibar kazandırmıyor mu? Yani kendini tahribe yönelen bir kötümserlik, pasifize eden bir karamsarlık; sinizmin nihilizme doğru koşması...? İyimserliği men ederken onun karşısına umudu çıkaranların meselesi, zaten buna mani olmak.  Umut, sonucundan bağımsız olarak, yapılmasının doğru olduğuna inanılan eyleme yapılan duygusal yatırımdır zira.

Barışma yönünde bir “irade” varsa, sorunlar yumuşatılabilir, diyalog kurulabilir. Ama başka birçok toplumda da olduğu gibi bizim siyasi geleneğimizde “sorunu çözmek” sorunu çıkardığını düşündüğümüz tarafın sırtüstü yıkılıp aman dilemesi olarak anlaşılır. Bu ise herhangi bir şeyi çözmez, varolan sorunun zaman içinde eklenen yenileriyle dallanıp budaklanmasını getirir. Bu mantıkla yirmi ikinci yüzyıla da İslamcılık/laiklik itişmeleriyle girebiliriz.

Recep İvedik, olağan ve alışıldık değerlere, normlara ve tutumlara geçici kaçaklar yapan estetik bir tariftir. Anlık, geçici şoklar yaratmaya eğilimli bir estetiğin tezahürüdür. Cazibesini işçi-işveren, hizmet veren-müşteri, elit-sıradan arasındaki hiyerarşileri kısmen tersyüz etmesinden alır. Bu estetik pekâlâ politik bir dile eklemlenebilir ama o politik dilin kendisine indirgenemez.

Suriye politikasındaki bu radikal dönüşümün önünde önemli engeller bulunuyor. Her şeyden önce, söz konusu girişimin sınırlarını belirleyen en önemli dinamiklerden birini ABD’nin bölge politikaları ve Türkiye’nin ABD ile olan ilişkileri oluşturuyor. YNK Başkanı Talabani’nin Uluslararası Koalisyon Güçlerinin şefi General MacFarlane ile Özerk Yönetim’i ziyaret etmesi, ABD’nin Suriye ve Irak’a dair politikalarının sürdüğünü gösteriyor.

Neoliberal kapitalist çağın mağluplarıyız hepimiz; mağlup, mağdur ve yorgunları. Ve tıpkı ağır çekim bir film sahnesinin temposuyla mütemadiyen derinleşen bu mağlubiyet ve çöküş, gündelik hayatın tüm alanlarına nüfuz etmiş ve hepimize musallat olmuş bir ilgisizlik ve kayıtsızlık tavrıyla iç içe ilerliyor, derinleşiyor. Yapışkan ve sinir bozucu bir sinizm eşliğinde. Her birimiz hemen her şeyin kötüye gittiğini, daha da kötüleşeceğini, çözüleceğini, dağılacağını biliyor, görüyor ama yine de bu konuda hiçbir şey yapılamayacağına inanıyoruz.

Seçimlerdeki propagandasını mevcut rejimin ülkeyi her bakımdan batağa, çöküntüye sürüklediği gerçeği/teması üzerine kurmayı ve buradan yeniden bir kuruluş/başlangıç vaadini dillendirmeyi tasarlayan muhalefet cephesi becerisi ölçüsünde bu köken faktörünü pekâlâ bir avantaja da dönüştürebilir. Çünkü bu ülkeyi gerçekten bir eşit hak ve özgürlükler ülkesi haline getirme inancı ve kararlılığının apaçık bir kanıtı olur Dersimli bir Alevi’nin Cumhurbaşkanı adayı olması ve seçilmesi.

Düşünceyi açıklama ve yayma hürriyeti ile hakaret arasında bir ilişki muhakkak vardı. Düşünce hürriyeti, hakaret sınırına çarparsa ne olacaktı? Bir düşüncenin açıklanmasının cezalandırılabilmesi için hakaretin bir sınır çizgisi olduğu söylenebilir, muhakkak. Bunun bir eşik olduğu, fikirlerin hakaret içermeden konuşabileceği, ifade edilebileceği. Ama hayat, her zaman hukuktan daha fazla ihtimali içerir çünkü norma sığmayan, onun yasa koyucunun zihninden taşan bir gerçekliği daha vardır

Zamanaşımının uygulanmamasına getirilen bu zamanaşımının iç sızlatan uygulaması, Sivas katliamı davasında görüldü.  Aralarında iki saldırganın da bulunduğu otuz yedi insanın öldürüldüğü bu korkunç linç vakası 2 Temmuz 1993’te vuku bulduğu için, firari sanıklar zamanaşımından yararlandılar; “insanlığa karşı suç” istisnası da, olay 2005 öncesi olduğu için, otomatikman zamanaşımına uğratıldı.

İmamoğlu’na verilen cezanın Erdoğan için büyük bir hata olduğu, bunun kendisine geri tepeceği ve benzeri yorumları çoğumuz dinledik. Oysa seçmenleri siyasal alanın kenarında tutmaya çalışıp onları oy vazifelisi gibi kullanmaya çalışmak ne kadar hatalıysa seçmenleri ahlaki özneler olarak değerlendirmek de o kadar hatalı. Elbette seçmenlerin değerlerine seslenmenin tamamen önemsiz olduğunu söylemiyorum, sadece seçmenleri ahlaki tercihlerde bulunmaya davet etmenin zannedildiği kadar etkili ve belirleyici olmadığını öne sürüyorum.

İnsana derinliğini ve yüceliğini bahşeden, dünyadaki yerine yerleştiren simgesel/kültürel yapı ve araçların etkisini yitirmesi ve çökmesi, demek her türlü sınır, çerçeve ve kuralı sağlayan simgesel referans ve çıpaların ortadan kalkmasıyla birlikte zuhur eden sınırsızlık, kuralsızlık ve had bilmezlik vakaları, kerameti kendinden menkul bu oluşumlar şimdiki zamanın alamet-i farikalarından biri olarak görülmelidir belki de.

İmamoğlu konusunda sanırım biraz farklı beklentileri var. “Beklenti” dediğim şöyle bir şey: karşısına somut bir biçimde “Altılı Masa” kimliğiyle çıkan muhalefetin birlikte hareket etme yeteneğini ve yöntemini işlemez hale getirmek istiyor. Yani mahkeme kararının muhalefet cephesinde böyle bir hareketlenme yaratması, hatta biraz da istenen bir şey olabilir. Evet, belli ki bu ceza İmamoğlu’nu belirli kesimlerin gözünde “kahraman” haline getirecek. “O halde aday da o olsun” diyenlerin (yani “Kılıçdaroğlu aday olmasın” diyenlerin) sayısı artacak.

Akşener’in yukarıdaki alıntıyla sınırlı olmayan açıklamalarını irdelediğimizde ilk dikkati çeken mesele Kürtlüğü ve Türklüğü iki ayrı kategori olarak tanımlaması. Kürtlüğü uzun yıllar yok sayan, 2000’li yıllarda Türklüğün bir alt kimliği olarak folklorik bir zenginliğe indirgeyen reformlardan sonra milliyetçi gelenekten gelen bir partinin genel başkanının Kürtlüğü Türklüğün dışında ve denk bir kategori olarak tanımlaması altı çizilmesi gereken bir husus.