Ama Rüzgarda Salınan Nilüfer’in yemeği anlayışı üç aşağı beş yukarı herkesin üretebileceği “erkekler kebap, kadınlar salata yer” türü gözlemlerle kısıtlı değil. Yemek filmde çok daha geniş sorunları düşünmenin bir yolu olarak kendine yer bulmuş. Sözgelimi “Çin mi yiyelim, İtalyan mı” diye restoran beğenemedikleri için saatlerce aç gezmelerini kendi sınıflarının Komünist Manifesto’da bahsedilen türden kozmopolitleşen tüketim alışkanlıkları üzerinden okumak mümkün elbette.

Freud’un cesareti ve dehası sayesinde başardığı şey, geçerli bir hastalık tanısının bile esirgendiği, o zamana kadar tıp tarafından neredeyse dikkate alınmayan o kadınların adımlarını takip etmek olmuştur. Ama binlerce yıldır süregelen ve kadın-erkek ilişki ve konumlarını düzenleyen dinlerin, geleneklerin, ataerkil yapı ve zihniyetlerin cadılık/şeytanilik, şehvete ve harama düşkünlükle malul saydıkları kadının varlığını kontrol etme ve bastırma jesti psikanalizin kuruluşunda da  çoktan iş başındaydı belki.

Feminizmin kaça ayrıldığı meselesini değil de feministlerin problem ettikleri konuları esas alarak bence doğru bir karar vermişler. Böylelikle hem farklı yaklaşımları derli toplu okuyabileceğimiz yazılara yer vermişler (Berrin Koyuncu Lorasdağı’nın “Yasal Eşitlikçi Siyasal Hak Talepleri Ekseninde Türkiye’de Liberal Feminizmin Serencamı” yazısı, bunun iyi bir örneği) hem de feminist politikanın temel meselelerdeki seyrini izlememizi mümkün kılanlara (mesela Melda Yaman’ın “Karşılıksız Ev İçi Emek: Teorik ve Politik Tartışmaların İzini Sürmek” yazısı). Bunun önemi, başı sonu, sınırları net olarak çizilmiş farklı feminist “duruş”larla ilgili durgun bir anlatıya hapsolmamayı sağlamasında ve bir o kadar da, her bir meseleyle ilgili olarak bu farklılıkların nasıl ortaya çıktığını göstermesinde.

28 Şubat deneyi yaşandı. Ardından AKP seçimi kazanınca bunun yol açtığı muhalefet biçimi (Ordu’yu göreve çağırma, parti kapatma davası v.b) ve bunlara karşı Erdoğan’ın “şapkasını alıp” gitmemesi, mücadele etmesi de bu popülaritenin dayanakları arasında. Bu etkenlerle oluşmuş “antagonizma” kitlelerle bu tür muhalefeti yürütenler arasına yerleşti. Hâlâ da belirli ölçüde öyle gidiyor. Ama o kesimler de hala bunun farkında değiller. Dolayısıyla Bağcılar AKP’li, Nişantaşı CHP’li.

Bir parantez… Ürgüplü, Anadolu Kulübü’nde “Atatürk zamanında” sadece viski servisine izin verildiğini, “İnönü zamanında” bu yasağın yavaş yavaş gevşeyip “nihayet” rakı servisine başlandığını da not etmiş.[8] Rakının “millî içki” sayılmaktansa, “alaturka” görülerek geriye itilmek istendiğine delâlet... Bazı Kemalistler, belki bu hadiseyi İnönü’nün “inkılâplardan taviz veren” tutumuna örnek sayabilirler!

On yıl önce Mısır ve Tunus’ta diktatörler devrilirken Suriye, Libya ve Yemen’de sonuç hüsran oldu; bu ülkeler iç savaş batağına saplandı. O dönem bölgede gerek legal gerekse illegal düzeyde en güçlü kesim İslamî hareket yani Müslüman Kardeşler’di. Mısır’da seçimle işbaşına gelen Mursi’nin darbeyle devrilmesi ve Müslüman Kardeşler’in bölgede “düşman ilan edilmesi” ayaklanmaların yönünü değiştirdi. Çünkü Batı önceleri, Müslüman Kardeşleri “ılımlı” kategorisinde, seçimle gelip gidebilecek, ekonomik olarak batı ile uyumlu, yeni kurulacak düzeni “ekmek ve demokrasi” dengesinde yürütebilecek bir partner olarak görmüştü.

Aile odaklı bir anlatıdır “The Sopranos”. En merkezde baba, anne ve çocukların olduğu, uzak/yakın akrabaları ve silah (dava?) arkadaşlarını da içeren büyük bir aile. Bir de aile ile dışı arasındaki sınırda dolanan metresler (gumar) vardır. Dizinin reklam kampanyalarından birinde kullanılan şu slogan manidardır: “Cehennem’in öfkesi aileninki yanında sönük kalır.”..Tony’nin bir kızı, bir de oğlu vardır. Kızı Meadow zeki, alımlı, başına buyruk bir karakterdir. Dizi başladığında lise yıllarındadır, sonra prestijli Columbia Üniversitesi’nde hukuk okur.

Hüseyin Cevahir ve 1965-72 arası dönemin diğer kişilikleri özelinde geçmişten tevarüs edilen, bilhassa Cumhuriyet resepsiyonundan alınmış güç kaynaklarını, söylem tarzlarını ve reflekslerini geride bırakmaya çalışıp; demek bir zamansallıktan diğerine bir çırpıda sıçrayarak gelecek kuşaklar için yeni bir geçmiş olabilmeyi başarabilmek: hataları, muammaları, eksiklikleri, parıltıları, fazlalıkları, kabalık ve incelikleriyle... Kimi varoluşların “yeni bir geçmiş” olabilmesindeki gizemin çözülmesi bahsinde ise “gençlik” diyordu Ernst Bloch da.

Yaygın görüş, Bahçeli’nin Erdoğan açısından da rahatsız edici bulunan bir cendere yarattığı şeklinde. Buna “Bahçeli vesayeti” adını verenler de var. Bahçeli’nin veya biraz daha genelleştirerek iktidarın milliyetçi-ulusalcı kanadının rollerini biraz abartılı ifade ettikleri, bunun birtakım alternatif arayış endişeleriyle tetiklendiği yolunda iddialar var. Bunların tamamı genel anlamda doğru. Ancak bu görüntünün kesinlikle bir ittifak çatlağı ile sonuçlanacağı öngörüsü için fazla aceleci olunduğu söylenebilir.

Başlangıçta etkin bir güç olarak tüm sahneyi kaplayan anne vardır. Bakım veren, besleyen, kucaklayan gücün cisimleşmiş hali, gerçek bir nesnenin (memenin) faili olarak anne. Bebeğin ağlamalarını (ihtiyacını) tam zamanında fark eden ve tam zamanında ortaya çıkan. Annenin bu varlık/yokluk döngüsünü başlangıçta çocuk yönetiyor gibidir: Lacancı (herhangi bir engellenmenin olmadığı) mitik döneme özgü, çocuk ihtiyaç duyduğunda daima ortaya çıkan ve doyduğunda geri çekilen annedir bu. Burada bile, verme ve geri çevirme ruhsatını elinde tutan etkin taraftır anne.

Otantik faşizmin siyasal-toplumsal tahayyül dünyasını etkileme, bunlara karşı oluşacak tepkileri bastırma ve sindirme kapasitesi olarak önemli bir gücü var. Buna irredantist hevesleri kabaran ulusalcı-laikçi çevrelerin sessiz ama derinden desteklerini de ilave edince, yerli faşizmin günümüzde hegemonya kurduğunu söylemek abartılı olmaz. Bu hegemonyanın somut bir örneği, CHP’li Maltepe Belediyesi’nin İYİ Partili bir belediye meclisi üyesinin önerisini kabul ederek, bir yeşil alana, Hitler hayranlığı tescilli, ırkçılığı, antisemitizmi bilinçle ve ısrarla savunmuş, Türk siyasal düşünce tarihinin en otantik faşistinin, Nazi hayranlarından birinin adını vermeyi gıkı çıkmadan oylamasıdır

Benim de aralarında olduğum, kendini “Marksist” olarak tanımlamış kişiler için özellikle kötü bir dönem. Birçoğumuz varolan “Marksist” rejimlerle kendini özdeşlemiyordu.  Gene de, bir yanda Rusya, bir yanda Çin’in günümüzdeki konumları “acıklı”. Ben kendi hesabıma Marksizm’i bir dogma olarak benimsemedim;  en koyu bağıtlanma dönemlerimde dahi Marx’ın yaklaşımıyla uyum kuramadığım konular vardı. Ama sonuç olarak formasyonumda en güçlü etki Marksizm’den gelir. Bu yıkıntının başladığı tarih her ne idiyse, o günden bir gün önce olduğum kadar Marksist’im bugün de.