Bu düşlerde özne ölümün ve yaşamın sınır hattında durup bakıyor, türlü şekillerde intiharı, protesto vasfını kaybetmiş bile olsa kendi ölümünü belli belirsiz aklından geçiriyor, hayaller kuruyor, suskunluk duvarına çarpıp yitecek bir varoluşu her durumda hayatın değeri meselesi üzerinden söylem alanına taşımak istiyordur.

Can Binali Aydın öykülerinde Albert Camus’nün radikal jestine benzer bir tavırla, edebiyat dolayımıyla siyaset düşüncesini ve pratiğini intihar mefhumuyla yüzleşmeye çağırmak ister gibidir. Yazar öznenin de, yer yer karakterlerin de bir sessizlik alanına çekilerek ifade etmek istedikleri bir sözleri, kısık sesli bir itirazları var bu hususta: bugün siyasetin en mühim meselelerinden biri, belki de en yakıcısı intihar olgusudur...

Görmüş geçirmiş olan için de görüp göreceklerinin başında olanlar için de sarsıcı bir anlaşılmazlık hali var. Daha virüsün ne yapacağı konusunda kafalar netleşememişken bütün bunların sonrasında dünya neye benzeyecek üzerine kafa yormaya başlayınca, görüntü daha da bulanıklaşıyor, kafalar karışıyor. Dünyayı parmağında oynattığı düşünülenler bile çuvallarken sıradan insan ne yapsın. Korona vesilesiyle evlere kapanıp zorunlu tefekkür dar bir alana sıkışınca, ilginç tartışmalar ortaya çıkıyor.

2016 aday adaylığı yarışmasında Sanders’ın sergilediği başarıyı gelip geçici bir parlama olarak azımsamaya çalışanlar 2020 önseçimlerinde ortada münferit bir vaka diye geçiştirilemeyecek kalıcı bir hareketin olduğunu teslim etmek zorunda kaldılar. Hatta öncesinde, 2018 ara seçimlerinde Sanders hareketiyle irtibatlı Devrimimiz (Our Revolution) Adalet Demokratları (Justice Democrats) ve Amerikan Demokratik Sosyalistleri inisiyatiflerinin desteklediği 8 kişinin Temsilciler Meclisi’ne seçilmesi 2008 finansal krizinden beri büyüyen sol dip dalganın başka bir dışavurumuydu.

“Kapitalizm iyi bir sistem değildir” sözünün “yeni” bir söz olduğunu kimse düşünmez. Ama ne zamandır bunu ya da bunu akla getirecek şeyleri söyleyemez durumdaydık. Söylesek, “Daha iyisini söyle” cevabını alıyorduk. Reel-sosyalizmin geride çok az olumlu iz ya da anı bırakarak çökmesinden sonra genel bir “nutku tutulma” psikozuna girmiştik. Doğa gibi tarih de “boşluk” dinlemediği için bu cenahtan çıkmayan sesi öbür cenah çıkarıyordu. Oldukça pervasız bir kapitalizm, gürültülü bir hegemonya kurdu.

Corona virüs salgınıyla içine girdiğimiz, dünya-tarihsel diyebileceğimiz kriz, dayanışmayı, istişareyi, ortak akılları, kolektif eylemi hayatî hale getirirken, hiç lüks, hiç naif değildir o başka türlü bir şeyi, öyle bir ‘güzeli’ aramak... Umuda yakıt vermek için, felâketin ortasında bile, iyi-doğru’yla beraber bir güzel imgesine de ihtiyacımız var galiba.

Demek şimdiki virüs salgınıyla anlam evrenimizin tümüyle çökmesi, gündelik gerçekliğimizi oluşturan ve çerçeveleyen bütün koordinatların ve algılama biçimlerinin dağılması karşısında, önümüzde açılan bu dehşetli boşluk/yarık karşısında, gerçekliğin kendisindeki yapıp-etmelerimizi, faaliyetlerimizi ve alışkanlıklarımızı aynı şekilde sürdüremeyiz artık. Belki de kendimizle sahici bir karşılaşma ve yüzleşmenin vakti çoktan gelmiştir. Kendi gerçek/hakiki benliklerimizle, arzumuzun Gerçek’iyle.

Fakat modern burjuva fantezileri yaşam sürecindeki tüm zahmetleri, sıkıntıları ideolojik olarak perdeler: bu dünya monotondur, çalışmak zorunludur, rutinler egemendir ama önemli olan yaşama ilişkin anlamlara yahut değerlere sahip olmak değil, bilhassa ve yalnızca onun “tadı”nı çıkarmaktır, ki bu da sözümona öznenin kendi elindedir.

Kara veba Avrupa’da milyonlarca insanı öldürürken aynı anda kentin zenginlerinin kent yoksulları iyi olmadan kendilerinin de iyi olmayacağını onlara gösterdiğini yazmıştım. Bu virüs beki de orta-üst sınıfların sağlık hizmetlerinin yalnızca kendilerinin satın alabileceği bir hizmet olmasının sağlıklı olmak için yeterli olmadığını anlamasına sebep olabilir. Kapınıza gelen postacı sağlıklı değilse siz nasıl sağlıklı kalabilirsiniz?

Babacan’ın Medyascope’ta Ruşen Çakır ile yaptığı röportajda Türkiye’nin durumunu 2001’e benzetmesi, deva aranan dertler konusuna yaklaşımını gösteriyor. Babacan bu benzetmeyi hem ekonomik hem siyasi konjonktür açısından kullanıyor.

Artık Türkiye’de karikatürize hale gelen Fetih Suresi’nin Suriye’deki karşılığı yalnızca Türkiye’nin değişen imajı değil, sureti. Ve bu surete bakanlar "Kürt terör koridorunun" engellenmesi ya da Suriyeli mültecilerin geri dönmesi hedeflerinden çok daha fazlasını görüyor. Görüyor çünkü içinde yaşıyor.

“Savaşa hayır” sloganlı etkinlikler, yasak. Tıpkı “Fırat Kalkanı,” “Barış Pınarı” harekâtlarında olduğu gibi, İdlib’de olanlarla ilgili olarak da, sosyal medyada “kara propaganda” yaptığı söylenenler hakkında kovuşturmalar yapılıyor. Kara propaganda denen şey, genellikle “terör propagandası” ile de ‘iltisaklandırılıyor,’ ama her türlü “olumsuz” veya “moral bozucu” kanaat beyanı, kara propaganda sayılabiliyor.