Artık Türkiye’de karikatürize hale gelen Fetih Suresi’nin Suriye’deki karşılığı yalnızca Türkiye’nin değişen imajı değil, sureti. Ve bu surete bakanlar "Kürt terör koridorunun" engellenmesi ya da Suriyeli mültecilerin geri dönmesi hedeflerinden çok daha fazlasını görüyor. Görüyor çünkü içinde yaşıyor.

“Savaşa hayır” sloganlı etkinlikler, yasak. Tıpkı “Fırat Kalkanı,” “Barış Pınarı” harekâtlarında olduğu gibi, İdlib’de olanlarla ilgili olarak da, sosyal medyada “kara propaganda” yaptığı söylenenler hakkında kovuşturmalar yapılıyor. Kara propaganda denen şey, genellikle “terör propagandası” ile de ‘iltisaklandırılıyor,’ ama her türlü “olumsuz” veya “moral bozucu” kanaat beyanı, kara propaganda sayılabiliyor.

Son analizde, sağda veya solda değil, genel olarak düşünce tarihimizde kısıtlayıcı etkenler olduğu kanısındayım. Bu da normal; bir toplumda falan düşünceyi frenlerken filan düşünceyi kamçılayan bir genel entelektüel ortam olmaz. Ortam teşvik ediyorsa hepsini birden teşvik eder. Bu durumda sağın “mükemmel”e en yakın kültürel birikimi kendilerinden bir “sağcı” olmayan Ahmet Hamdi Tanpınar’da bulması ve onu kendine sözcü seçmesi de anlaşılır bir şey.

Demek içinde bulunduğumuz tarihsel uğrağı benzersiz kılan şey, öznelliklerimizdeki yapısal bir değişimin, karakter yapılarımızdaki bir tür mutasyonunun eşzamanlı olarak ortaya çıkmakta oluşudur.

Görünmeyen emek tartışmalarının feminist gündemin temel tartışması olduğu yıllar, 1970’lerdi. Feminizmin yükselişi, Marksizmin muhalif hareketler üzerindeki belirleyici etkisi, dolayısıyla maddeciliğin temel yöneliminin emek olması, kadın emeğine bu ilginin sebepleri arasındaydı muhakkak.

Türkiye Solu’nun pek ilgisine mazhar olmamışa benzese de 2020 genel seçimleri Bernie Sanders’ın adaylığı vesilesiyle sosyalizmin (ve de kapitalizmin) ABD’de sosyal medyada, televizyonlarda, radyolarda, basında, sokaklarda hararetle tartışıldığı bir sürece dönüştü

Ignorentio juris non excusat. Veya Ignorentio juris neminem excusat. Kanunu bilmemek, mazeret değildir. Kanunu bilmiyor olmak, onu çiğnemenin gerekçesi, mazereti, bahanesi olamaz, yani. Roma Hukuku’nun belli başlı ilkelerinden biri.

Hatırladığıma göre “Kültür Savaşı” ibaresini ilkin Tayyip Erdoğan kullanmıştı. Yoksa yanılıyor muyum? Yanılıyorsam, mitolojinin dokunduğu her şeyi altına çeviren Midas’ı gibi dokunduğu her şeyi savaşa çeviren bir Cumhurbaşkanımız olduğu için ibareyi ona mal etmişimdir.

Türkiye’deki mütedeyyin siyasetçilerin ve İslamcılık hareketinin hamasi retoriklerle bezeli Filistin ağıtlarına karnı tok olanlar, ‘Kudüs Davası’ ile ilgili vaazları da dinlemeye pek istekli değil.

İdlib’de ertelenen son perde nihayet sahneye koyulurken, Türkiye’nin iki cami arasında beynamaz Suriye politikasında ibre bir kez daha ABD’ye döndü. Önce Cumhurbaşkanı Erdoğan Soçi ve Astana süreçlerinin bittiğini ilan edip, Suriye rejimine karşı savaş hazırlıklarına girişti.