Corona virüs salgınıyla içine girdiğimiz, dünya-tarihsel diyebileceğimiz kriz, dayanışmayı, istişareyi, ortak akılları, kolektif eylemi hayatî hale getirirken, hiç lüks, hiç naif değildir o başka türlü bir şeyi, öyle bir ‘güzeli’ aramak... Umuda yakıt vermek için, felâketin ortasında bile, iyi-doğru’yla beraber bir güzel imgesine de ihtiyacımız var galiba.

Demek şimdiki virüs salgınıyla anlam evrenimizin tümüyle çökmesi, gündelik gerçekliğimizi oluşturan ve çerçeveleyen bütün koordinatların ve algılama biçimlerinin dağılması karşısında, önümüzde açılan bu dehşetli boşluk/yarık karşısında, gerçekliğin kendisindeki yapıp-etmelerimizi, faaliyetlerimizi ve alışkanlıklarımızı aynı şekilde sürdüremeyiz artık. Belki de kendimizle sahici bir karşılaşma ve yüzleşmenin vakti çoktan gelmiştir. Kendi gerçek/hakiki benliklerimizle, arzumuzun Gerçek’iyle.

Fakat modern burjuva fantezileri yaşam sürecindeki tüm zahmetleri, sıkıntıları ideolojik olarak perdeler: bu dünya monotondur, çalışmak zorunludur, rutinler egemendir ama önemli olan yaşama ilişkin anlamlara yahut değerlere sahip olmak değil, bilhassa ve yalnızca onun “tadı”nı çıkarmaktır, ki bu da sözümona öznenin kendi elindedir.

Kara veba Avrupa’da milyonlarca insanı öldürürken aynı anda kentin zenginlerinin kent yoksulları iyi olmadan kendilerinin de iyi olmayacağını onlara gösterdiğini yazmıştım. Bu virüs beki de orta-üst sınıfların sağlık hizmetlerinin yalnızca kendilerinin satın alabileceği bir hizmet olmasının sağlıklı olmak için yeterli olmadığını anlamasına sebep olabilir. Kapınıza gelen postacı sağlıklı değilse siz nasıl sağlıklı kalabilirsiniz?

Babacan’ın Medyascope’ta Ruşen Çakır ile yaptığı röportajda Türkiye’nin durumunu 2001’e benzetmesi, deva aranan dertler konusuna yaklaşımını gösteriyor. Babacan bu benzetmeyi hem ekonomik hem siyasi konjonktür açısından kullanıyor.

Artık Türkiye’de karikatürize hale gelen Fetih Suresi’nin Suriye’deki karşılığı yalnızca Türkiye’nin değişen imajı değil, sureti. Ve bu surete bakanlar "Kürt terör koridorunun" engellenmesi ya da Suriyeli mültecilerin geri dönmesi hedeflerinden çok daha fazlasını görüyor. Görüyor çünkü içinde yaşıyor.

“Savaşa hayır” sloganlı etkinlikler, yasak. Tıpkı “Fırat Kalkanı,” “Barış Pınarı” harekâtlarında olduğu gibi, İdlib’de olanlarla ilgili olarak da, sosyal medyada “kara propaganda” yaptığı söylenenler hakkında kovuşturmalar yapılıyor. Kara propaganda denen şey, genellikle “terör propagandası” ile de ‘iltisaklandırılıyor,’ ama her türlü “olumsuz” veya “moral bozucu” kanaat beyanı, kara propaganda sayılabiliyor.

Son analizde, sağda veya solda değil, genel olarak düşünce tarihimizde kısıtlayıcı etkenler olduğu kanısındayım. Bu da normal; bir toplumda falan düşünceyi frenlerken filan düşünceyi kamçılayan bir genel entelektüel ortam olmaz. Ortam teşvik ediyorsa hepsini birden teşvik eder. Bu durumda sağın “mükemmel”e en yakın kültürel birikimi kendilerinden bir “sağcı” olmayan Ahmet Hamdi Tanpınar’da bulması ve onu kendine sözcü seçmesi de anlaşılır bir şey.

Beri yandan bildiği dillerde yazılmış sayısız eseri muazzam bir özgüven ve rahatlıkla karşılaştırmaya koyulur Auerbach. O tarihlerde (1930’ların sonu, 1940’ların başı) Naziler’den kaçıp yerleştiği İstanbul’da kaynaklara yeterince ulaşamadığından, büyük ölçüde hafızasına güvenerek Mimesis’i yazdığını iddia eder.

Demek içinde bulunduğumuz tarihsel uğrağı benzersiz kılan şey, öznelliklerimizdeki yapısal bir değişimin, karakter yapılarımızdaki bir tür mutasyonunun eşzamanlı olarak ortaya çıkmakta oluşudur.

Görünmeyen emek tartışmalarının feminist gündemin temel tartışması olduğu yıllar, 1970’lerdi. Feminizmin yükselişi, Marksizmin muhalif hareketler üzerindeki belirleyici etkisi, dolayısıyla maddeciliğin temel yöneliminin emek olması, kadın emeğine bu ilginin sebepleri arasındaydı muhakkak.

Türkiye Solu’nun pek ilgisine mazhar olmamışa benzese de 2020 genel seçimleri Bernie Sanders’ın adaylığı vesilesiyle sosyalizmin (ve de kapitalizmin) ABD’de sosyal medyada, televizyonlarda, radyolarda, basında, sokaklarda hararetle tartışıldığı bir sürece dönüştü